Tygrys bengalski (Panthera tigris tigris) -
Tygrys bengalski
najliczniejszy podgatunek tygrysa i drugi co do wielkości po tygrysie syberyjskim przedstawiciel kotowatych. Podobne rozmiary do tygrysa bengalksiego miał wymarły w latch 60 XX wieku tygrys kaspijski. Tygrys bengalski jest narodowym zwierzęciem Bangladeszu. Gatunek zagrożony wygienięciem.
Występowanie
Tygrys bengalski występuje na ciepłych, wilgotnych lasach, łąkach i lasach namorzynowych w Indiach, Bangladeszu, Bhutanie, Nepalu, Chinach i w Birmie. Półwysep Indyjski zaczął zamieszkiwać około 12000 lat temu.
Charakterystyka
Biała odmiana tygrysa bengalskiego
Tygrys bengalski ma pomarańczowo-brązowe ubarwienie z czarnymi pręgami. Występuje także w odmianie białej (albinotycznej) bez pręg i czarnej (melanistycznej). Dojrzały samiec osiąga przeważnie długość do 290 cm (razem z ogonem długim na ok. 1 m.) przy przeciętnej masie ciała 220–230 kg (podobną wielkość i masę ma Lew). Samice są mniejsze – osiągają do 250 cm długości i przeciętnie ok. 140 kg masy ciała. Największy odnotowany w literaturze osobnik nazwany Bachelor of Powalgarh, zastrzelony w 1930 roku w Kumaon (północne Indie) mierzył 322,8 cm. długości. Najcięższy osobnik ważył 258,2 kg.
Możliwe ubarwienia tygrysa bengalskiego
Samce zajmują terytoria o powierzchni od 30–105 km², a samice od 10–39 km². Ze względu na zmniejszające się powierzchnie siedlisk dostępnych dla tak dużych drapieżników w Indiach obserwowane jest największe ich zagęszczenie. Spotykane są nawet grupy wzajemnie tolerujących się osobników – tygrysy są samotnikami o wysoko rozwiniętej agresji terytorialnej.
Liczebność
Władze indyjskie mówią o liczbie tygrysów bengalskich w przedziale 3100 - 4500 osobników. Jednak dokładna liczba nie jest znana. Wynik, których doliczyli sie hindusi są kwestionowane pzez biologów i ekologów, którzy twierdzą, że liczono tygrysy, na podstawie śladów łap.
Według szacunków z 2008 roku liczba dorosłych osobników całej populacji tego podgatunku nie przekracza 2500, w tym na terenie Indii (gdzie znacznie poprawiono metodologię badania stanu populacji) mieści się w przedziale 1165–1657, w Bangldeszu 200–419, w Nepalu 100–194 i w Bhutanie 67–81.
Pożywienie i polowanie
Większość tygrysów jest zwierzętami nocnymi, wtedy poluje składając się od tyłu do ofiary. Mimo swoich pokaźnych rozmiarów tygrysy bengalskie w trawie stają się niewidoczne. Bezszelestnie się poruszają. Wyskakują do ofiary i łapię ją szybkim ruchem. Mniejsze zwierzęta zabijają łamięc kręgi szyjne. Tygrysy wolą polować na większe zwierzęta, jednak nie pogardzi mniejszymi takimi jak żaby, myszy lub ptactwo. Poluje głównie na wielkie gaury i bawoły. Zazwyczaj atakuje młode lub stare i chore zwierzęta, które stanowią łatwą zdobycz. Nasycony tygrys chowa upolowane zwierzę pod liście gdyż może wrócić do tego miejsca.
Rozmnażanie
W okresie wiosennym, samiec szuka partnerki, na jej terytorium i pozostaje z nią przez około 20-80 dni. W tym czasie samica zdolna jest do zapłodnienia tylko przez 3–4 dni. Po zapłodnieniu samicy, samiec wraca na swoje terytorium. Po około piętnastu tygodniach ciąży samica znajduje bezpieczną norę, np. w skalnej szczelinie i wyściela ją swoją sierścią. Rodzi od dwóch do czterech, wyjątkowo sześciu młodych. Kocięta przez pierwsze dziesięć dni są ślepe. Mleko matki ssą przez około osiem tygodni, po czym tygrysica podaje im małe kąski swoich zdobyczy. Jedenastomiesięczne tygrysy mogą już samodzielnie polować. Są już wystarczająco duże i silne, żeby złowić większą zdobycz.